Ministranci

 Chciałbyś zostać pomocnikiem, apostołem Jezusa. Zapraszamy do służby Jezusowi przy ołtarzu w naszej parafii podczas Mszy świętych. Chętnych chłopców prosimy o zgłaszanie się do Ks. Proboszcza lub ks. wikariusza Bartka po Mszach św. w zakrystii.  

Zbiórki kandydatów i młodszych ministrantów /zasadniczo/ w soboty o godz. 11:00 w kościele. Ministranci starsi zasadniczo sobota 11:30 lub wg. ogłoszeń parafialnych.

Bycie ministrantem to służba nie księdzu, lecz Temu, który Cię stworzył. Masz wyjątkowy zaszczyt być w niewielkiej odległości od Chrystusa. Posługa wykonywana z miłością i najlepiej jak umiesz to  służba Bogu, który jest Miłością. Bycie ministrantem , tak blisko tajemnic Bożych może mieć zbawienny wpływ na całe twe życie. 

POSTAWY I GESTY W LITURGII

Nasze ciało ma w liturgii swą wymowę powinno ono wielbić Stwórcę. Jednakowa postawa wszystkich uczestników wyraża wspólnotę i jedność całego zgromadzenia. Nie jest, więc obojętne, w jaki sposób uczestniczymy w obrzędach liturgicznych. Warto zadbać o to by wiedzieć nieco więcej na temat wykonywanych gestów i zapoznać się z nimi, aby nie były tylko mechanicznymi ruchami, ale by rzeczywiście przyczyniały się do pogłębienia naszego uczestnictwa w liturgii.

Zacznijmy od postaw mówiąc najogólniej wyróżniamy 4 postawy w liturgii:

Postawa stojąca- jest to wyraz szacunku dla osób starszych bądź godniejszych. Jest to postawa uszanowania naszego Pana. Z tego powodu Kapłan jako pośrednik Chrystusa sprawuje całą mszę świętą w tej właśnie postawie. Lektor z szacunku dla czytanego słowa bożego czyta je właśnie na stojąco. Jest ona również znakiem radości w kościele pierwotnym przybierano postawę stojącą zwłaszcza w niedzielę symbolizowała ona, bowiem zmartwychwstanie. Jest to również wyraz gotowości czujności i aktywności człowieka biorącego udział w obrzędach liturgicznych.

Postawa siedząca- w dawnych czasach przysługiwała urzędnikom, nauczycielom sędziom jako znak władzy i godności. Na znak powagi sprawowanego sakramentu pokuty i pojednania kapłan siedzi. Dawniej w kościołach nie było ławek, więc wierni nie przyjmowali tej postawy. Ławki wprowadzone zostały dopiero przez kościoły protestanckie i za ich przykładem poszli katolicy najpierw w krajach protestanckich a potem w całym kościele. Sobór watykański II zaleca, aby kościoły były wyposażone w miejsca do siedzenia dla lepszego uczestnictwa w liturgii. Postawa ta jest przecież wyrazem skupienia, przyjmowania i rozważania Słowa Bożego. Jest to postawa słuchającego ucznia. Stąd podczas liturgii siedzimy w czasie czytań mszalnych, homilii, przygotowania darów.

Postawa klęcząca- mówiąc krótko oznacza uwielbienie Boga. Sam Chrystus modlił się w tej właśnie postawie (Ełk 22,41). Klęczymy w czasie adoracji Najświętszego Sakramentu, w czasie różnych modlitw gdyż ta postawa oznacza również prośbę czy też błaganie. Jest znakiem pokuty, uniżenia i pokory wobec Bożego Majestatu. W czasie Mszy Świętej klęczymy np. w czasie przeistoczenia, czy na słowa „Oto Baranek Boży……”

Prostracja- leżenie krzyżem to mniej znana postawa gdyż stosowana bardzo rzadko. Jest to wyraz najgłębszego uniżenia się, usilnej modlitwy. Wyraża całkowite oddanie się Bogu. Dawniej stosowano ją jako uzewnętrznienie własnej pobożności. Obecnie celebrans pada na twarz na rozpoczęcie liturgii Wielkiego Piątku. Osoby otrzymujące święcenia przyjmują tę postawę w czasie śpiewu Litanii do Wszystkich Świętych.

Teraz przejdźmy do gestów. Jest ich w liturgii bardzo wiele i nie sposób zagłębiać się na każdym z nich. Więc omówię je bardzo krótko.

Pokłon- znak głębokiego szacunku symbolizuje również cześć i błaganie. Posługujący przy ołtarzy czynią ten gest przed ołtarzem, celebransem, krzyżem. Często zastępowany jest przyklęknięciem.

Pocałunek- wczasach kościoła pierwotnego był to znak pozdrowienia i czci. W liturgii oznaczał niezwykłą miłość i braterstwa, pokoju i zgody. Obecnie Celebrans całuje ołtarz jako znak hołdu dla Chrystusa i jego ofiary krzyżowej, księgę ewangelii. Całujemy relikwie, oraz krzyż w czasie adoracji w Wielki Piątek. Znakiem pokory i czci jest całowanie nóg w czasie liturgii Wielkiego Czwartku.

Znak pokoju- pierwotny pocałunek pokoju zastąpiono znakiem pokoju. Wybór tego znaku Stolica Apostolska pozostawia władzy kościelnej. W Polsce przyjęto, iż tym znakiem jest ukłon w kierunku najbliższych osób bez wypowiadania przy tym żadnych formuł.

Podnoszenie oczu- zawsze rozumiano jako zewnętrzny znak kierowania duszy ku Bogu. Dawniej przepisy liturgiczne pozostawiały dowolność pod tym względem. Posoborowa odnowa liturgiczna wymaga, aby oczy wiernych były skierowane na ołtarz, na obrzędy, na lektora, w celu łatwiejszego zachowania zgodności między myślami, a czynnościami liturgicznymi. Jedynym wyjątkiem stosowania tego gestu jest Kanon Rzymski (I modlitwa Eucharystyczna)przed przeistoczeniem „(…) wziął chleb w swoje święte i czcigodne ręce, podniósł oczy ku niebu(…)”.

Znak krzyża- przypomina nam dzieło odkupienia dokonanego na krzyżu przez Chrystusa. Jest to najczęściej spotykany gest również poza liturgia. Jest to podstawowa forma błogosławieństwa. Wyróżniamy tzw. duży i mały znak krzyża. Duży stosujemy na początku i na końcu Mszy Świętej; nie stosujemy go np. po przyjęciu komunii, w czasie przechodzenia przed ołtarzem i przyklęknięcia przed nim (jak to często jest stosowane). Mały znak krzyża jest stosowany na początku czytania ewangelii jako wyraz rozważania, głoszenia i wyznawania słowa Bożego.

Nałożenie rąk- jest to najbardziej wymowny gest czyniony rękami. W czasie błogosławieństwa oznacza łaskawość Boga jako źródło wszelkiej świętości. W sakramencie bierzmowania jest on połączony z namaszczeniem i oznacza udzielenia darów Ducha Świętego. W sakramencie kapłaństwa oznacza przekazanie władzy kapłańskiej. Jest obecny również w sakramencie chorych. Chorych czasie sakramentu chrztu kapłan kładzie rękę na dziecko w czasie tzw. Modlitwy z egzorcyzmem jako znak ochrony przed atakiem szatana.

Rozłożenie rąk- jest to najstarsza forma postawy modlitewnej. Symbolizuje człowieka ufającego Bogu i oczekującego pomocy. W czasie mszy Świętej celebrans z rozłożonymi rękami czyta lub śpiewa kolektę, modlitwę nad darami, modlitwę eucharystyczną modlitwę pańską, modlitwę po komunii. Kapłan rozkłada ręce, gdy pozdrawia wiernych słowami ”Pan z wami..”.

Złożenie rąk- jest to gest modlitwy symbolizuje wzniesienie duszy ku Bogu i oddanie mu się z wiarą. Dawniej był to znak hołdu składanego np. zwierzchnikowi. Nowo wyświęcony kapłan, który swoje złożone ręce wkłada w ręce biskupa wyraża w ten sposób posłuszeństwo i szacunek. W czasie Mszy Świętej celebrans trzyma ręce złożone w czasie procesji, podczas aktu pokutnego, hymnu „Chwała na wysokości Bogu”, wyznania wiary.

Bicie się w pierś- jest znakiem żalu z a grzechy. W liturgii stosuje się w czasie spowiedzi powszechnej, w czasie sakramentu pokuty. Gest ten wskazuje na serce jako ośrodek życia i siedlisko uczuć uważane za źródło grzechu.

Obmycie rąk- dawniej stosowano w celu czysto higienicznym. Celebrans umywał ręce po odebraniu darów ofiarnych. Ofiarnych czasem ten gest nabrał znaczenia symbolicznego. Dziś kapłan obmywa ręce po przygotowaniu darów ofiarnych wypowiadając słowa: „Obmyj mnie, Panie, z mojej winy i oczyść mnie z grzechu mojego”. Wyraża to pragnienie wewnętrznego oczyszczenia.

Myślę, że te podstawowe wiadomości wystarczą do bardziej świadomego przezywania liturgii Mszy Świętej.

DZIESIĘĆ ZASAD MINISTRANCKICH

  1. Ministrant jest dzieckiem Bożym i stara się czynić dobro, a unikać grzechu.
  2. Ministrant jak święty Dominik Savio kocha Chrystusa, dlatego jak najczęściej łączy się z Nim poprzez Eucharystię.
  3. Ministrant chlubi się krzyżem Pana naszego Jezusa Chrystusa.
  4. Ministrant naśladuje Chrystusa, który stał się dla nas posłuszny aż do śmierci.
  5. Ministrant wypełnia nakazy Chrystusa: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali”.
  6. Ministrant służąc Bogu przyczynia się do tego, aby liturgia była piękna.
  7. Ministrant podczas służby przy ołtarzu zachowuje postawę modlitwy i skupienia.
  8. Ministrant kocha Matkę Bożą i z Jej pomocą głosi Królestwo Boże.
  9. Ministrant mając czyste serce promieniuje Bożą radością i jest przykładem dla swoich kolegów.
  10. Ministrant z miłości ku Bogu i ku bliźnim unika alkoholu i tytoniu.

Regulamin Ministranta w parafii Niepokalanego Serca NMP w Czerwonaku

Służenie:

* Wszyscy ministranci uczestniczą we Mszy św.  w niedzielę i święta.

* Ministranci przychodzą na służenie raz w tygodniu (dni do uzgodnienia).

Punktacja Służenia:

Służenie obowiązkowe – 3 p.

Obecność na Mszy Świętej w niedzielne – 3 p.

Służenie nadobowiązkowe – 4 p.

Msze Ślubne i Pogrzebowe- 5 p.

Nabożeństwa – 3 p.

Zbiórki – 5 p.

Nieobecności na służeniach obowiązkowych, świątecznych, niedzielnych, oraz na zbiórkach:  -5 p.

Ministrant przychodzi minimum 15  minut przed Mszą Świętą, by miał czas na dobre przygotowanie się do Służby Bożej.